Παρατηρώντας την περιοχή αντιλαμβάνεται κανείς έντονες αντιθέσεις, που αναφέρονται τόσο στα ύψη των κτηρίων, όσο και στις χωρικές ποιότητες. Αρχική πρόθεση ήταν η εναρμόνιση αυτών των στοιχείων.
Αναζητώντας τη γενική διάταξη των χώρων αποφασίστηκε ο διαχωρισμός του θεάτρου με τις αίθουσες διδασκαλίας. Οπότε έγινε η προσπάθεια για τη δημιουργία δύο όγκων, που ο καθένας θα φιλοξενούσε την αντίστοιχη λειτουργία. Το ύψος τους θα διέφερε έτσι ώστε να προσαρμόζονται στις διαφορές υψών της περιοχής.
Αφορμόμενοι από τις λειτουργίες των κτηρίων προσπαθήσαμε να δώσουμε μια πιο πλαστική μορφή στο θέατρο, δημιουργώντας κινήσεις και στάσεις στο κέντρο του οικοπέδου. Το κτήριο με τις αίθουσες έγινε αυστηρό και ορθοκανονικό, τοποθετημένο στο μέτωπο της Πειραιώς, ώστε να συνδιαλέγεται με τα υπόλοιπα κτήρια που βρίσκονται στην περιοχή.
Έχοντας ως στόχο την ενοποίηση των λειτουργιών και των δύο όγκων, η λύση μετασχηματίστηκε σε μία διαμόρφωση εδάφους, και ενός πιο ορθοκανονικού όγκου που θα έρχεται σε αντίστιξη με αυτό.
Κάτω από το διαμορφωμένο έδαφος φιλοξενούνται το θέατρο, το φουαγιέ, και τα εργαστήρια. Στο κέντρο του οικοπέδου δημιουργείται ένας μεγάλος χώρος εκτόνωσης.(μεγάλη αυλή)
Η κύρια είσοδος στο χώρο και στο κτήριο γίνεται από την πλευρά της οδού Πειραιώς, προσδίδοντάς του μεγαλύτερη αμεσότητα. Ταυτόχρονα μπορεί κανείς να προσεγγίσει το χώρο από την πίσω πλευρά μέσω μίας διαμορφωμένης πράσινης διαδρομής.
Στα όρια του οικοπέδου υψώνονται τοιχία από σκυρόδεμα, που ορίζουν και τα όρια του κτηρίου. Ο ορθογωνικός όγκος στηρίζεται πάνω σε μεταλλικά υποστυλώματα, δίνοντας την αίσθηση της αιώρησης.
Η είσοδος στο χώρο του θεάτρου μπορεί να γίνει και ανεξάρτητα από το υπόλοιπο κτήριο με σκοπό να αποκτήσει πιο δημόσιο χαρακτήρα και μεγαλύτερη εξωστρέφεια. Αυτό επιτυγχάνεται με μία κεκλιμένη ράμπα με πλευρικά τοιχία από σκυρόδεμα, που σκίζει το έδαφος και εισάγει τον επισκέπτη στο χώρο υποδοχής.